Yazdığım bütün sözler asıyor kendini,
ölüyor söze düşürdüğüm büyü…
Bütün sokak -köpeklerinin- gözyaşı yüzümde.
İçime kim koydu bu intiharı?
Elim kolum bağlandı,
ben hep sessiz ağlamaların kızı kaldım…
Coşkularım nereye saklandı?
Aşkın çocuğu hep acı…
Hep acı…
Bayram kalabalığı sokakları olmalıydı ömrümün.
Ben gelmeden bütün mutlu yüzler dağıldı.
Sen yalan söyledin Anne!
Hiçbir sevgili saçlarıma papatyalardan taç takmadı…
Öylece bekliyorum dünyanın orta yerinde.
Lanetlenmiş bir şiir gibi,
kim okumaya kalksa beni,
en güzel yerimde yırtıp atıyor.
Yaşamakla ölmek arasında nefes almaktayım.
Bütün kuşlar kaçıyor,
ne zaman okşamaya kalksam…
Söyle Anne!
Ben uğursuz yaşamlardan arta kalan mıyım?
Dokunduğum bütün camlar kırılıyor.
Ne taksam gerdanıma düşüp dağılıyor.
Sen yalan söyledin Anne!
Bana güzel olmak yakışmıyor.
Kime baksam şu sevdiğin gözlerimle
hepsi yok oluyor…
Sırılsıklam kalıyorum.
Sen yalan söyledin Anne!
Gülünce açan çiçeklerim yokki benim.
Koynumdaki keskin hüzünlerle
çok yakışıyorum ayrılık otobüslerine…
Ne zaman gülsem ağzım yüzüm kan!
Söyle;
Beni doğururken şeytana mı öptürdün Anne!!! |
